Nadat zich in 1953 in de Gereformeerde gemeenten een droeve scheuring voltrok,  verenigden de gemeenten die tot afscheiding werden genoodzaakt zich als de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. (GGiN)  In 'De Wachter Sions' schreef dr. C. Steenblok van 1960 tot 1963 tal van artikelen om de noodzaak, het recht en  de plicht tot uittreding uiteen te zetten. Deze artikelen werden in 1974 gebundeld en uitgegeven onder de titel "De Bestaansgrond der Gemeenten." Een tweede en een derde druk zagen ongewijzigd het licht, respectievelijk in 1985 en 1995.  

Corona is ongetwijfeld een pittig virus. Maar van een ernstige pandemie is er bij lange na geen sprake, aldus veiligheidskundige Joan Krol in een opinieartikel in de Barneveldse krant van 13 november jl. En hoewel de gevolgen ingrijpend kunnen zijn, acht hij een tweedeling in de samenleving tussen gevaccineerden en ongevaccineerden beslist onnodig.

Kenmerkend voor onze postmoderne samenleving is het functieverlies van het gezin, een proces dat zich al in de vorige eeuw aandiende, maar waarvan het einde nog niet in zicht is, met alle gevolgen van dien. Door dit functieverlies wordt de betekenis van het gezin steeds minder onderkend en wordt er nauwelijks gerekend met de waarde ervan. De dominante aanwezigheid van emancipatorische beleidskaders zijn een ramp voor de samenleving. En de stuwende kracht van de individualisering individualisering in de samenleving maakt het kennelijk onmogelijk om zich te realiseren dat de eenheid van het gezin een meerwaarde heeft boven de som  der delen.

Zorg in een vrijwillig kader

In 1789 resulteerden de ideeën van de Verlichting in de politieke doorbraak van de Franse Revolutie. En de Franse opmars  illustreerde de militaire macht waarmee de Revolutie Europa wilde laten delen in de geestelijke zegeningen van de Verlichting. De ondergang van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden in 1795 kreeg zijn beslag door het vertrek van prins Willem V naar Engeland.

Al eerder vroegen wij hier aandacht voor de ontwikkelingen die zich voordoen bij de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Ik aarzelde toen niet om te spreken van een ontwikkeling die op gespannen voet staat met het kerkelijk fundament waarop deze gemeenten zich in 1953 verenigden. We kunnen, zo schreef ik, vandaag niet meer om de vraag heen of de Gereformeerde Gemeenten zich nog steeds in de lijn van dr. Steenblok bevinden.[1]

Het blijft moeilijk om zich een oordeel te vormen over het al dan niet geoorloofd zijn van het vaccineren. Het is een ethisch probleem dat geanalyseerd moet worden in een theologische context. Het betreft een medische verrichting die strikt genomen geen geneeskundige behandeling is, maar een preventief middel ter voorkoming van ziekte.

Om zicht te krijgen op de betekenis van de politieke elite is meer dan eens verwezen naar ideeënwereld van het seculiere humanisme. Wellicht is het goed om de grondslagen van deze stroming nog eens nader te bezien en zo transparant mogelijk in kaart te brengen. 

De overheid als dienaresse Gods

Vanuit het oosten bezien, gaat de zon boven Europa onder. In het afnemend licht van de zonsondergang valt het Europese continent te beschouwen als  het Avondland.

Vanouds stond het christendom in het centrum van onze samenleving. Op grond van de Heilige Schrift waren de christelijke beginselen en de christelijke waarden normgevend bij de inrichting van onze samenleving.  Voor de overheid is de verhouding Schepper en schepsel  het fundament om als dienaresse Gods operationeel te zijn. In de kerkelijke gemeenschap is met name de verhouding ‘zonde en genade’ van beslissende betekenis.

We ‘leven in een bezeten wereld’[1]. Intussen is duidelijk dat de zin die op deze zo vaak geciteerde woorden volgt, moet luiden: “En wij weten het niet”. En daarmee is de tragiek getekend waarin we ons bevinden. De ‘schaduwen van morgen’ die prof. J. Huizinga in 1935 zo treffend signaleerde, blijken in de grond der zaak nog steeds hoogst actueel. Indringend verwijzen zij naar de werkelijkheid van het hedendaagse postmodernisme.

De impact van Covid-19, het huidige alom rondgaande Coronavirus, is niet gering. De besmetting door het virus is alom waar te nemen, wereldwijd. De uitwerking liegt er ook niet om. De ziekte heerst en beheerst de samenleving met name omdat een dodelijke afloop niet is uitgesloten.  

In het Kerkblad van de Gereformeerde Gemeente in Nederland te Barneveld, Kerkespraak, 28e jrg. nr. 3 d.d. 1 oktober 2020 werd het onderstaande artikel gepubliceerd.

Hoe is het mogelijk dat de kerken op gereformeerde grondslag zich op één hoop laten vegen om zich door het CIO bij de overheid te laten vertegenwoordigen.

Door middel van een ingezonden stuk in het RD[1] merkte de heer P.J. Vergunst het een en ander op over de afschaling van de kerkdiensten tot het aantal van 30 bezoekers. Een pijnlijke gang van zaken, zo stelt hij. Pijnlijk, vooral voor eenzame ouderen, kwetsbaren, gezinnen met opgroeiende kinderen etc. De pijn die gevoeld wordt, aldus de heer Vergunst, mag ook worden uitgesproken en benoemd. Maar kennelijk behoort hij tot de positieve denkers onder ons:  “Die pijn stimuleert tot gerichtheid op de ander binnen de mogelijkheden die er nog altijd zijn.” Zo wordt de pijn versluierd in een waas van solidariteit. En opvallend genoeg ontbreekt de notie ‘om zich te keren tot Dien Die slaat’. Hoezeer de pijn ook wordt gevoeld, we komen er niet mee op de goede plek. 'De HEERE der heirscharen zoeken zij niet'.[2]

De ontwikkelingen in onze modern-democratische samenleving worden beheerst door een politieke elite. Op het eerste gezicht gezicht lijkt het pragmatisme hier de overhand te hebben. Het spanningsveld van de politieke krachten kenmerkt zich door tal van verschijnselen, die zich niet eenvoudig laten herleiden tot een eenduidig grondmotief. Toch is dat mogelijk. En niet zonder grote schade gaat men daar gemakshalve omheen.  Het grondvlak waarop de politieke elite zich manifesteert, is de religie van het seculiere humanisme met de gelijkheidsideologie als het centrale dogma.    

"Wilt u weten wat de kerk is, en waar de Kerk is? Dan moet u niet gaan kijken in Wittenberg, waar Luther woont, of in Genève, waar Calvijn woont, of in Rome, waar de paus woont, maar u moet kijken op de schouders van de goede herder, Jezus Christus. Daar waar mensen als verloren schapen liggen op de schouders van Jezus, en door Hem gedragen worden, daar is de Kerk." Aldus Maarten Luther. [1]