Gezinszorg

In het zorgbeleid moet de gezinszorg weer een centrale plaats krijgen. De desintegratie die zich alom in onze samenleving aftekent, zal als de kanker voortvreten als de menselijke individualiteit niet in de sociale context van het gezinsverband is opgenomen. De individualiseringstendens heeft de deelname aan het arbeidsproces versterkt en financieel gewin gebracht. Maar er wordt aan voorbijgegaan hoe groot de financiële bijdrage is die in het kader van het ouderschapsverlof moet worden opgebracht. En vergeet vooral niet de kosten die moeten worden gemaakt voor de kinderopvangtoeslag om het mogelijk te maken dat minderbedeelde ouders hun eerste verantwoordelijkheid onderbrengen bij de voor- en buitenschoolse opvang.

In het algemeen zijn de kinderen hier het slachtoffer. Zij kunnen minder profiteren van de warmte van het gezin. Er wordt  inbreuk gemaakt op de voor kinderen zo noodzakelijke bescherming en veiligheid waarin het gezinsverblijf voorziet. Als een gezin niet of onvoldoende kan voorzien in een stabiel en verantwoord leefklimaat, worden met name de zwakkere kinderen in hun ontwikkelingsmogelijkheden beperkt.

Door de toeslagenaffaire is in ieder geval wel de gezinsontwrichting openbaar geworden. En wie de financiële manipulatie in ogenschouw neemt waaronder de traditionele gezinnen gebukt gaan, moet ook daarover wel met afschuw worden vervuld. Deze gezinnen die vasthouden aan het kostwinnersprincipe om hun gezinsleven in takt te laten ter wille van de kinderen wordt door de overheid onmiskenbaar groot onrecht aangedaan.    

Hoe dan ook, wat hier nodig is, is een ontmythologisering van de emancipatie-ideologie en een fundamentele stelselwijziging van de zorg, waarbij de gezinszorg centraal komt te staan.